Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

discipuli N M

  • 1 discipulus

        discipulus ī, m    [disco], a learner, scholar, pupil, disciple, student, follower: Num immemores discipuli? Have the pupils forgotten (their lesson)? T.: Platonis: laboris et fori.
    * * *
    student, pupil, trainee; follower, disciple

    Latin-English dictionary > discipulus

  • 2 ambulo

    ambŭlo, āvi, ātum, 1, v. n. [regarded by Doed. as a sort of dim. of ambio, but better regarded as comp. of am- and the root of bainô, beto, -bito, baculum = bakpron, vado, venio; Sanscr. gā = go; Germ. gehen; Engl. go. Curtius].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., to go about, to walk:

    cum illā neque cubat neque ambulat,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 56:

    si non ubi sedeas locus est, est ubi ambules,

    id. Capt. prol. 12:

    quem ad modum quis ambulet, sedeat,

    Cic. Fin. 5, 17, 47:

    sedetur, ambulatur,

    Varr. L. L. 6, 1, p. 72 Müll.:

    ambulatum est,

    Cic. Leg. 2, 1, 1; Sen. Ep. 113, 15:

    cum sedeatur, ambuletur, discumbatur,

    Gell. 2, 2:

    standi ambulandi vices,

    Quint. 11, 3, 44:

    ambulans aut jacens,

    Plin. Ep. 9, 36; Gell. 2, 9:

    cum ambulantis Tiberii genua advolveretur,

    Tac. A. 1, 13: aves aliquae ambulant, ut cornices;

    aliae saliunt, ut passeres,

    walk, Plin. 10, 38, 54, § 111:

    Aegyptii mures bipedes ambulant,

    id. 10, 64, 85, § 186:

    claudi ambulant,

    Vulg. Matt. 11, 5; ib. Joan. 1, 36; ib. Apoc. 2, 1; 9, 20.—Hence,
    B.
    Esp., to walk for recreation, to take a walk:

    abiit ambulatum,

    Plaut. Mil. 2, 2, 96:

    visus sum mihi cum Galbā ambulare,

    Cic. Ac. 2, 16, 51:

    cum in sole ambulem, etiamsi aliam ob causam ambulem, etc.,

    id. de Or. 2, 14, 60:

    pedibus ambulare,

    Suet. Dom. 19.—
    C.
    To go, to travel, to journey (class.), Plaut. Capt. prol. 12:

    quo ambulas tu?

    id. Am. 1, 1, 185; Ter. Hec. 5, 3, 17:

    biduo aut triduo septingenta milia passuum ambulare,

    Cic. Quint. 25; id. Att. 9, 4 fin.:

    eo modo Caesar ambulat, ut, etc.,

    id. ib. 8, 14 et saep.—Hence, in the comic poets, bene ambula, farewell, a good journey to you, a form oft. used at the departure of any one:

    bene ambula et redambula,

    farewell and farewell back, Plaut. Capt. 4, 2, 120: Ty. Bene ambulato. Ph. Bene vale, id. ib. 2, 3, 92; and absol.:

    ambula,

    go, Ter. Heaut. 2, 3, 139: ambulare in jus, to go into court, go to law:

    ambula in jus,

    Plaut. Curc. 5, 2, 23; Ter. Phorm. 5, 8, 43.—
    D.
    To walk about with a certain gravity or importance: licet superbus ambules pecuniā. Hor. Epod. 4, 5; id. S. 1, 2, 25; 1, 4, 66.—
    E.
    Of inanimate things:

    amnis, quā naves ambulant,

    Cato, R. R. 1, 3:

    Nilus immenso longitudinis spatio ambulans,

    Plin. 5, 9, 10, § 51:

    velut intus ambulantem (lucem),

    id. 37, 9, 47, § 131.— Trop. (only post-Aug.):

    quod deinde caput translatum per omnes leges ambulavit,

    was afterwards added to all laws, Plin. 10, 50, 71, § 139; Dig. 4, 4, 15:

    ambulat cum domino bonorum possessio,

    ib. 37, 11, 2.—
    F.
    Act., esp. with cognate objects, as iter, via, etc., to navigate, sail, pass over, etc.:

    cum Xerxes tantis classibus tantisque copiis maria ambulavisset terramque navigāsset,

    Cic. Fin. 2, 34:

    perpetuas ambulat illa vias,

    Ov. F. 1, 122 (cf.: ire iter, viam, etc., Burm. ad Prop. 2, 19, 50).— Pass.:

    si bina stadia ambulentur,

    Plin. 23, 1, 16, § 26.—
    G.
    In milit. lang. t. t., to march:

    ut ter in mense tam equites quam pedites educantur ambulatum,

    Veg. Mil. 1, 27.—
    H.
    In the jurists in opp. to ire:

    iter est jus eundi ambulandi hominis,

    of one going and coming, Dig. 3, 8, 1.—
    II.
    Trop. very freq. in eccl. Lat. (like Heb. and N. T. Gr. peripateô), to walk, in the sense of to live, with an adjunct of manner or circumstances:

    ambulavit Henoch cum Deo,

    Vulg. Gen. 5, 22:

    ut ambules in viis ejus (Dei),

    ib. Deut. 10, 12:

    qui ambulant in lege Domini,

    ib. Psa. 118, 1:

    in circuitu impii ambulant,

    ib. ib. 11, 9: fraudulenter ambulare, ib. Prov. 11, 13.—So also very freq. in N. T., but only once in this sense in the Gospels:

    quare discipuli tui non ambulant juxta traditionem seniorum?

    Vulg. Marc. 7, 5:

    qui non secundum carnem ambulant,

    ib. Rom. 8, 1:

    in carne ambulantes,

    ib. 2 Cor. 10, 3:

    honeste ambulare,

    ib. Rom. 13, 13:

    ut ambuletis digne Deo,

    ib. Col. 1, 10:

    quod non recte ambularent,

    ib. Gal. 2, 14 et persaepe.

    Lewis & Short latin dictionary > ambulo

  • 3 autem

    autem, conj. [v. aut init. ], on the other hand, but, yet, however, nevertheless; sometimes an emphasized and (it is never found at the beginning of a clause, but after one or more words; v. fin.; like at, it joins to a preceding thought a new one, either entirely antithetical or simply different; it differs from the restricting sed in like manner with at; v. at init., and cf.: [Popilius imperator tenebat provinciam;

    in cujus exercitu Catonis filius tiro militabat. Cum autem Popilio videretur unam dimittere legionem, Catonis quoque filium... dimisit. Sed cum amore pugnandi in exercitu permansisset, Cato ad Popilium scripsit, etc.],

    Cic. Off. 1, 11, 36 B. and K. (most freq. in philos. lang.; rare in the histt., being used by Caes. only 59 times, by Sall. 23, and by Tac. 31; and very rare in the poets).
    I.
    In joining an entirely antithetical thought, on the contrary, but = at quidem, at vero, se sê, esp. freq. with the pronouns ego, tu, ille, qui, etc.:

    Ait se obligāsse crus fractum Aesculapio, Apollini autem bracchium,

    Plaut. Men. 5, 3, 9:

    Nam injusta ab justis impetrari non decet, Justa autem ab injustis petere insipientiast,

    id. Am. prol. 35:

    ego hic cesso, quia ipse nihil scribo: lego autem libentissime,

    Cic. Fam. 16, 22; id. de Or. 1, 25, 115; Plaut. Men. 2, 1, 43: i sane cum illo, Phrygia;

    tu autem, Eleusium, Huc intro abi ad nos,

    id. Aul. 2, 5, 7; id. Capt. 2, 3, 4; id. Bacch. 4, 8, 58; id. Mil. 4, 4, 13; id. Ep. 5, 2, 7; Cic. Ac. 2, 19, 61:

    mihi ad enarrandum hoc argumentumst comitas, Si ad auscultandum vostra erit benignitas. Qui autem auscultare nolit, exsurgat foras,

    Plaut. Mil. 2, 1, 3; so id. Ep. 2, 2, 95; id. Capt. 3, 4, 24:

    Quid tu aïs, Gnatho? Numquid habes quod contemnas? Quid tu autem, Thraso?

    Ter. Eun. 3, 2, 22: e principio oriuntur omnia;

    ipsum autem nullā ex re aliā nasci potest,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54.—
    II.
    In joining a thought that is simply different.
    A.
    In gen., on the other hand, but, moreover.
    a.
    Absol., as the Gr. se:

    Vehit hic clitellas, vehit hic autem alter senex,

    Plaut. Most. 3, 2, 91:

    cum Speusippum, sororis filium, Plato philosophiae quasi heredem reliquisset, duo autem praestantissimos studio atque doctrinā, Xenocratem Chalcedonium et Aristotelem Stagiritem, etc.,

    Cic. Ac. 1, 4, 17; id. Off. 1, 5, 16:

    Alexandrum consultum, cui relinqueret regnum, voluisse optimum deligi, judicatum autem ab ipso optimum Perdiccam, cui anulum tradidisset,

    Curt. 10, 6, 16:

    Atque haec in moribus. De benevolentiā autem, quam etc.,

    Cic. Off. 1, 15, 46 sq.; 1, 23, 81: Sed poëtae quid quemque deceat ex personā judicabunt;

    nobis autem personam imposuit natura etc.,

    id. ib. 1, 28, 97; 1, 28, 98; 1, 43, 152: Quod semper movetur aeternum est;

    quod autem motum adfert alicui etc.,

    id. Tusc. 1, 23, 53; 1, 28, 68 sq.; 1, 30, 74; 1, 36, 87.—So sometimes when one conditional sentence is opposed to another, si—sin autem, in Gr. ei men— ei se:

    Nam si supremus ille dies non exstinctionem, sed commutationem adfert loci, quid optabilius? Sin autem etc.,

    Cic. Tusc. 1, 49, 117; 1, 49, 118 al.—In adducing an example of a rule:

    Et Demosthenes autem ad Aeschinem orationem in prooemio convertit, et M. Tullius etc.,

    Quint. 4, 1, 66 Spald.;

    also in passing from a particular to a general thought: Et sane plus habemus quam capimus. Insatiabilis autem avaritia est etc.,

    Curt. 8, 8, 12.—
    b.
    Preceded by quidem, as in Gr. men—se (perh. most freq. in Cicero's philosophical works, under the influence of Greek style): Et haec quidem hoc modo;

    nihil autem melius extremo,

    Cic. Tusc. 1, 41, 99:

    Sed nunc quidem valetudini tribuamus aliquid, cras autem etc.,

    id. ib. 1, 49, 119; id. Off. 1, 7, 24; and thus in Tac. several times, but only in Ann. and Or.: bene intellegit ceteros quidem iis niti... Marcellum autem et Crispum attulisse etc., Or. 8; 18 bis; 25; A. 3, 53; 3, 73;

    4, 28.—So often in transitions from one subject to another: Ac de inferendā quidem injuriā satis dictum est. Praetermittendae autem defensionis etc.,

    Cic. Off. 1, 8, 27 sq.; 1, 13, 41; 1, 45, 160.—So very often in Vulg. in direct reproduction of men—se: Ego quidem baptizo vos in aquā in paenitentiam; qui autem post me etc., Matt. 3, 11; 9, 37; 13, 23; 13, 32; 17, 11 sq.; 23, 28; 25, 33; 26, 24. —
    B.
    Esp.
    1.
    In any kind of transition:

    M. Antonius in eo libro, quem unum reliquit, disertos ait se vidisse multos, eloquentem omnino neminem. Vir autem acerrimo ingenio (sic enim fuit) multa etc.,

    Cic. Or. 5, 18:

    hic (pater) prout ipse amabat litteras, omnibus doctrinis, quibus puerilis aetas impertiri debet, filium erudivit: erat autem in puero summa suavitas oris,

    Nep. Att. 1, 2;

    also in questions: Quid autem magno opere Oppianicum metuebat, etc.,

    Cic. Clu. 60, 167. Freq. several times repeated:

    Expetuntur autem divitiae cum ad usus vitae necessarios, tum ad perfruendas voluptates: in quibus autem major est animus, in iis pecuniae cupiditas spectat ad opes, etc.,

    Cic. Off. 1, 8, 24 and 25; cf. Wopkens, Lectt. Tull. pp. 53 and 122: Orbis situm dicere adgredior... Dicam autem alias plura et exactius, Mel. prooem. 2.—
    2.
    In repeating a word from a previous clause, in continuing a train of thought:

    admoneri me satis est: admonebit autem nemo alius nisi rei publicae tempus,

    Cic. Pis. 38, 94: disces quam diu voles;

    tam diu autem velle debebis, quoad etc.,

    id. Off. 1, 1, 2:

    nunc quod agitur, agamus: agitur autem, liberine vivamus an mortem obeamus,

    id. Phil. 11, 10, 24. —So esp. in impassioned discourse, Plant. Mil. 3, 1, 84:

    humanum amare est, humanum autem ignoscere est,

    id. Merc. 2, 2, 48; id. Ps. 4, 8, 1:

    quot potiones mulsi! quot autem prandia!

    id. Stich. 1, 3, 68; id. Ep. 5, 2, 6:

    quā pulchritudine urbem, quibus autem opibus praeditam, servitute oppressam tenuit civitatem,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57.—
    3.
    Like sed, vero, igitur, etc., in resuming a train of thought interrupted by a parenthesis:

    Omnino illud honestum, quod ex animo excelso magnificoque quaerimus, animi efficitur non corporis viribus: exercendum tamen corpus et ita adficiendum est, ut oboedire consilio rationique possit in exsequendis negotiis et in labore tolerando: honestum autem id, quod exquirimus, totum est positum in animi curā, etc.,

    Cic. Off. 1, 23, 79; 1, 43, 153.—
    4.
    In introducing a parenthetical clause itself: quae autem nos ut recta aut recte facta dicamus, si placet (illi autem appellant katorthômata) omnes numeros virtutis continent, Cic. Fin. 3, 7, 24:

    quod vitium effugere qui volet (omnes autem velle debent) adhibebit etc.,

    id. Off. 1, 6, 18; 1, 33, 120; id. Tusc. 1, 33, 80; 1, 36, 88:

    In primis foedera ac leges (erant autem eae duodecim tabuiae et quaedam regiae leges) conquiri etc.,

    Liv. 6, 1, 10; Curt. 4, 6, 2:

    ex hoc Quodcumque est (minus est autem quam rhetoris aera) Discipuli custos praemordet,

    Juv. 7, 217.—
    5.
    In enumerations, for the purpose of adding an important circumstance:

    magnus dicendi labor, magna res, magna dignitas, summa autem gratia,

    but, and indeed, Cic. Mur. 13, 29:

    animis omnes tenduntur insidiae... vel ab eā, quae penitus in omni sensu implicata insidet, imitatrix boni, voluptas, malorum autem mater omnium,

    yea, the parent of all evil, id. Leg. 1, 17, 47; id. N. D. 2, 22, 58:

    docet ratio mathematicorum, luna quantum absit a proxumā Mercurii stellā, multo autem longius a Veneris,

    id. Div. 2, 43, 91.—
    6.
    In the syllogism, to introduce the minor proposition (the assumptio or propositio minor; cf. atque, IV. 9., and atqui, II. D.), now, but; but now:

    Aut hoc, aut illud: hoc autem non, igitur illud. Itemque: aut hoc, aut illud: non autem hoc: illud igitur,

    Cic. Top. 14, 56:

    Si lucet, lucet: lucet autem, lucet igitur,

    id. Ac. 2, 30, 96:

    Si dicis te mentiri verumque dicis, mentiris: dicis autem te mentiri verumque dicis: mentiris igitur,

    id. ib.; id. Top. 2, 9; id. Tusc. 5, 16, 47.—
    7.
    Like the Gr. se or sê in adding an emphatic question (freq. in the comic poets), but, indeed.
    a.
    In gen.:

    Quem te autem deum nominem?

    Plaut. As. 3, 3, 126:

    Perii: quid hoc autemst mali?

    Ter. Eun. 5, 7, 5:

    Quī istuc? Quae res te sollicitat autem?

    id. Heaut. 2, 3, 10:

    Quae autem divina? Vigere, sapere, invenire, meminisse,

    Cic. Tusc. 1, 26, 65: Quo modo autem moveri animus ad appetendum potest, si id, quod videtur, non percipitur? pôs sê, id. Ac. 2, 8, 25:

    Quo modo autem tibi placebit JOVEM LAPIDEM jurare, cum scias etc.,

    id. Fam. 7, 12, 2:

    Veni ad Caesarem: quis est autem Caesar?

    Flor. 3, 10, 11.—So in exclamations:

    Quantā delectatione autem adficerer, cum etc.,

    Cic. Tusc. 1, 41, 98.—
    b.
    In questions implying rebuke, reproach: Ba. Metuo credere. Ps. Credere autem? eho, etc., Plaut. Ps. 1, 3, 70: Th. Ego non tangam meam? Ch. Tuam autem, furcifer? yours do you say? yours indeed! Ter. Eun. 4, 7, 28.—
    c.
    In a question where a correction is made: Num quis testis Postumum appellavit? testis autem? ( witness did I say?) num accusator? Cic. Rab. Post. 5, 10:

    Alio me vocat numerosa gloria tua: alio autem? quasi vero etc.,

    Plin. Pan. 28:

    Quid tandem isti mali in tam tenerā insulā non fecissent? non fecissent autem? imo quid ante adventum meum non fecerunt?

    Cic. Att. 6, 2; 5, 13; 7, 1: Adimas etiam Hispanias? Et si inde cessero, in Africam transcendes. Transcendes autem dico? Liv. 21, 44, 7 Weissenb.—
    8.
    And in questions sed autem are sometimes both used, especially by the comic poets, but indeed, but now, like the Gr. alla—se Alla pou se boulei kathezomenoi anagnômen; Plat. Phaedr. 228 E.):

    Sed autem quid si hanc hinc apstulerit quispiam Sacram urnam Veneris?

    Plaut. Rud. 2, 5, 15;

    and separated: Sed quid haec hic autem tam diu ante aedīs stetit?

    id. Truc. 2, 3, 14:

    Attat Phaedriae Pater venit. Sed quid pertimui autem, belua?

    Ter. Phorm. 4, 2, 11: Sed quid ego haec autem nequiquam ingrata revolvo? * Verg. A. 2, 101.—Once ast autem: ast autem tenui [p. 212] quae candent lumine Phatnae, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 1170 P. (IV. 2, p. 555 Orell.).—
    9.
    With interjections:

    Heia autem inimicos!

    Plaut. Am. 3, 2, 20:

    Ecce autem litigium,

    but lo! id. Men. 5, 2, 34; so id. Curc. 1, 2, 41; id. Most. 2, 1, 35; id. Mil. 2, 2, 48; id. Most. 3, 1, 131; 3, 1, 146:

    Ecce autem alterum,

    Ter. Eun. 2, 3, 6 Ruhnk.:

    Ecce autem subitum divortium,

    Cic. Clu. 5, 14; so id. Verr. 2, 5, 34; id. Leg. 1, 2, 5; id. Rep. 1, 35, 55; id. Or. 9, 30:

    Ecce autem aliud minus dubium,

    Liv. 7, 35, 10:

    Eccere autem capite nutat,

    Plaut. Mil. 2, 2, 52; so id. Pers. 2, 4, 29:

    eccui autem non proditur [revertenti]?

    Cic. Mur. 33, 68.
    In good prose writers autem is usu.
    placed after the first word of a clause; but if several words, a subst. and prep., the verb esse with the predicate, a word with a negative, etc., together form one idea, then autem stands after the second or third word. But the poets, especially the comic poets, allow themselves greater liberty, and sometimes place this particle, without any necessity in the nature of the clause, in the third, fourth, or fifth place; but autem is never found in good writers at the beginning of a clause or sentence; cf. Quint. 1, 5, 39. See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 558-588.

    Lewis & Short latin dictionary > autem

  • 4 Cleanthes

    Clĕanthes, is (acc. -en, Cic. N. D. 3, 2, 5; Sen. Ep. 113, 18;

    -em,

    Cic. Tusc. 2, 25, 60; id. Sen. 7, 23; voc. Cleanthe, id. Tusc. 3, 32, 77; Val. Max. 8, 7, ext. 11), m., = Kleanthês, a Stoic philosopher of Assos, pupil of Zeno and teacher of Chrysippus, Cic. Ac. 2, 23, 73; 2, 41, 126; id. Fat. 7, 14; id. Div. 1, 3, 6; id. Fin. 2, 21, 69; 4, 3, 7; Sen. Ep. 44, 3; 108, 10; id. Ben. 5, 14, 1; Val. Max. 8, 7, ext. 11.— Plur.:

    archetypos servare Cleanthas,

    statues of Cleanthes, Juv. 2, 7.—Hence,
    II.
    Cleanthēus, a, um, adj., of or pertaining to Cleanthes, = Stoic:

    fruge, i. e. praeceptis,

    Pers. 5, 64:

    turba, i. e. discipuli,

    Claud. Mall. Theod. 88.

    Lewis & Short latin dictionary > Cleanthes

  • 5 Cleantheus

    Clĕanthes, is (acc. -en, Cic. N. D. 3, 2, 5; Sen. Ep. 113, 18;

    -em,

    Cic. Tusc. 2, 25, 60; id. Sen. 7, 23; voc. Cleanthe, id. Tusc. 3, 32, 77; Val. Max. 8, 7, ext. 11), m., = Kleanthês, a Stoic philosopher of Assos, pupil of Zeno and teacher of Chrysippus, Cic. Ac. 2, 23, 73; 2, 41, 126; id. Fat. 7, 14; id. Div. 1, 3, 6; id. Fin. 2, 21, 69; 4, 3, 7; Sen. Ep. 44, 3; 108, 10; id. Ben. 5, 14, 1; Val. Max. 8, 7, ext. 11.— Plur.:

    archetypos servare Cleanthas,

    statues of Cleanthes, Juv. 2, 7.—Hence,
    II.
    Cleanthēus, a, um, adj., of or pertaining to Cleanthes, = Stoic:

    fruge, i. e. praeceptis,

    Pers. 5, 64:

    turba, i. e. discipuli,

    Claud. Mall. Theod. 88.

    Lewis & Short latin dictionary > Cleantheus

  • 6 nefrenditium

    nē̆frendĭtĭum, annuale tributum, quod certo tempore rustici dominis, vel discipuli doctoribus afferre solent, duntaxat sit carneum, ut porcellus, Gloss. Isid.

    Lewis & Short latin dictionary > nefrenditium

  • 7 praemordeo

    prae-mordĕo, morsi and mordi, morsum, 2, v. a., to bite in front, to bite at the end; hence, in gen., to bite ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.: ni fugissem, medium, credo, praemorsisset, Plaut. Fragm. ap. Gell. 7, 9, 7:

    linguam,

    Luc. 6, 567:

    projectos,

    Sen. Clem. 1, 5, 5.—
    II.
    Transf., to bite off, snip off, crib:

    et tamen ex hoc, Quodcumque est, Discipuli custos praemordet,

    Juv. 7, 217.

    Lewis & Short latin dictionary > praemordeo

  • 8 sequax

    sĕquax, ācis, adj. [sequor], following or seeking after, pursuing, sequacious ( poet.; a favorite word of Vergil).
    I.
    Lit.:

    Medea,

    Prop. 4 (5), 5, 41:

    (Arcadas) Latio dare terga sequaci,

    pursuing, Verg. A. 10, 365:

    cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt,

    hunting after, eager for it, id. G. 2, 374 Wagn. N. cr. (cf.:

    cytisum sequitur lasciva capella,

    id. E. 2, 64):

    flammae,

    darting, lambent, id. A. 8, 432:

    hederae,

    clinging, winding, Pers. prol. 6:

    fumi,

    piercing, penetrating, Verg. G. 4, 230:

    Maleae undae,

    pursuing, id. A. 5, 193:

    quae (chelys) saxa sequacia flectens,

    Sid. Carm. 16, 3 (for which:

    saxa sequentia,

    Ov. M. 11, 2):

    oculi,

    following, Stat. Th. 3, 500; so Calp. Ecl. 1, 31:

    ensis,

    following speedily, rapidly moving, Val. Fl. 7, 619.—As subst.: sĕquax, ācis, m., an attendant, follower:

    Bacchi Venerisque,

    Manil. 5, 143; Cassiod. Hist. Eccl. 6, 23; 1, 13.—
    B.
    In partic., of materials, in working, yielding, pliable, ductile, flexible:

    trabes,

    Val. Fl. 1, 124:

    bituminum sequax ac lenta natura,

    Plin. 7, 15, 13, § 65:

    natura cornus,

    id. 11, 37, 45, § 127:

    lentitia salicis ad vincturas,

    id. 16, 37, 68, § 174 et saep.— Comp.:

    nec est alia nunc materia sequacior (vitro),

    Plin. 36, 26, 67, § 198:

    flexibiles quamcumque in partem ducimur a principe, atque ut ita dicam, sequaces sumus,

    Plin. Pan. 45, 5.—
    II.
    Trop., following, pursuing:

    naturas hominum varias moresque sequaces,

    following them, Lucr. 3, 315:

    metus hominum curaeque sequaces,

    pursuing them, id. 2, 47:

    scabies sequax malum,

    Grat. Cyn. 411.—
    B.
    Following, tractable:

    imbueret novas artes sensusque sequaces,

    Aus. Idyll. 5, 3; so,

    discipuli,

    Pacat. Pan. Theod. 15.—Hence, adv.: sĕquācĭter, of course, consequently, Arn. 2, 49; 2, 75; Aug. Doctr. Christ. 2, 22; id. de Musica, 4, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > sequax

  • 9 verenda

    vĕrĕor, ĭtus ( part. pres. verens; rare in histt.; not in Cæs., Liv., Sall., or Curt., veritus being used instead; but freq. in Cic., Nep., and Just.; cf. Krebs, Antibarb. p. 1192), 2, v. dep. a. and n. [Greek root or-, Wor; ouros, epiouros, guardian; horaô, to see; O. H. Germ. warten, to see; Engl. ward], to feel awe of, to reverence, revere, respect; to fear, be afraid of any thing (good or bad); to fear or be afraid to do a thing, etc. (not so strong as metuo, v. Cic. Quint. 1, 1 infra; cf. also timeo); constr. with acc., with an inf., the gen., a foll. ne, ut, a rel.-clause, or absol.
    (α).
    With acc.:

    vereri aliquem,

    Plaut. Am. prol. 23; so,

    vereri et metuere Junonem,

    id. ib. 2, 2, 202: contra nos ambae faciunt, summa gratia et eloquentia;

    quarum alteram vereor, alteram metuo,

    Cic. Quint. 1, 1:

    metuebant eum servi, verebantur liberi,

    id. Sen. 11, 37; cf.:

    quid? veteranos non veremur? nam timeri se ne ipsi quidem volunt,

    id. Phil. 12, 12, 29:

    veremur vos, Romani, et, si ita vultis, etiam timemus,

    Liv. 39, 37, 17:

    ut majorem fratrem vereri,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 3:

    quem discipuli et amant et verentur,

    Quint. 2, 2, 8 Spald. N. cr.:

    non se hostem vereri, sed angustias itineris et magnitudinem silvarum,

    Caes. B. G. 1, 39:

    patris conspectum,

    Ter. Phorm. 2, 2, 1:

    reprehensionem doctorum atque prudentium,

    Cic. Or. 1, 1:

    Gallica bella,

    id. Att. 14, 4, 1:

    periculum,

    Caes. B. G. 5, 48; id. B. C. 3, 21; Hirt. B. G. 8, 39:

    desidiam in hoc,

    Quint. 1, 3, 7:

    opinionem jactantiae,

    id. 9, 2, 74:

    pauperiem,

    Hor. Ep. 1, 10, 39:

    majus,

    id. S. 2, 8, 57:

    supplicium ab aliquo,

    Auct. Her. 2, 19, 28:

    hoc verens in hanc tarditatem incidi,

    Cic. Att. 10, 8, 5:

    quae verens Epicurus... commentus est, etc.,

    id. N. D. 2, 23, 59:

    invidiam verens,

    Nep. Eum. 7, 1.—
    (β).
    With inf.:

    vereri introire in alienam domum,

    Plaut. Mil. 4, 4, 32:

    vereor dicere,

    Ter. And. 2, 1, 23:

    vereor committere, ut, etc.,

    Cic. Leg. 1, 13, 37:

    quos interficere,

    Caes. B. G. 5, 6:

    insanos qui inter vereare insanus haberi,

    Hor. S. 2, 3, 40:

    verear magis, Me amoris causā hoc ornatu incedere,

    Plaut. Mil. 4, 7, 2:

    judex verebar non omnes causam vincere posse suam,

    Ov. H. 16, 75 sq. — Impers.:

    Cyrenaici, quos non est veritum in voluptate summum bonum ponere,

    Cic. Fin. 2, 13, 39.—
    (γ).
    With gen. (mostly ante-class.): uxor, quae non vereatur viri, Afran. ap. Non. 496, 29:

    tui progenitoris,

    Att. ib. 497, 2:

    feminae primariae,

    Ter. Phorm. 5, 7, 78:

    tui testimonii,

    Cic. Att. 8, 4, 1.— Impers.: nihilne te populi veretur, Pac. ap. Non. 497, 2.—
    (δ).
    With dat. (very rare):

    eo minus veritus navibus, quod, etc.,

    for the ships, Caes. B. G. 5, 9.—
    (ε).
    With ne, lest or that:

    sed vereor, ne videatur oratio mea, etc.,

    Cic. Rep. 1, 46, 70; 3, 5, 70; id. de Or. 1, 55, 234; id. Sull. 23, 66; Caes. B. G. 1, 19; 1, 42; 2, 1; Sall. J. 14, 20; Hor. S. 1, 2, 127; id. Ep. 1, 16, 19:

    veritus, ne licentia invidiam adcenderet,

    Sall. J. 15, 3:

    agebamus verentes ne quid accideret,

    Cic. Fam. 13, 19, 2:

    tum me inquit collegi, verens ne... noceret,

    id. Att. 15, 21, 1; id. Fam. 9, 16, 1; id. de Or 2, 3, 14; 3, 9, 33; Nep. Dion, 4, 1; 8, 5; id. Them. 5, 1.—To introduce an expression of opinion, like dubito an:

    si, ut Graeci dicunt, omnes aut Graios esse aut barbaros, vereor ne barbarorum rex fuerit (Romulus),

    then I am afraid that, I suspect that, Cic. Rep. 1, 37, 58:

    non vereor, ne assentatiunculā quādam aucupari tuam gratiam videar,

    id. Fam. 5, 12, 6; Plaut. Capt. 2, 2, 58; id. Mil. 3, 3, 68; Cic. Fam. 2, 7, 1; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 8.—
    (ζ).
    With ne... non:

    accepi tuas litteras, quibus intellexi te vereri ne superiores mihi redditae non essent,

    Cic. Fam. 14, 5, 1.—So usu. after non vereor, ne non is used instead of ut (cf. ê, infra):

    non vereor ne hoc officium meum P. Servilio non probem,

    Cic. Verr. 2, 4, 38, § 82; 2, 2, 47, § 118:

    non vereor, ne non scribendo te expleam,

    id. Fam. 2, 1, 1; 2, 5, 2; 2, 6, 2; 11, 28, 8; Cels. 5, 28, 12.—

    So after questions implying a negative: quid est cur verear ne ad eam non possim accommodare Torquatos nostros?

    Cic. Fin. 1, 10, 34;

    and in ironical concessions or assumptions: si meis horis in accusando uti voluissem, vererer ne mihi crimina non suppeterent,

    id. Verr. 2, 1, 11, § 31; id. ap. Quint. 9, 3, 19.—
    (η).
    With ut, that not:

    veritus ut hostium impetum sustinere posset,

    Caes. B. G. 5, 47:

    illa duo, Crasse, vereor, ut tibi possim concedere,

    Cic. de Or. 1, 9, 35; id. Fam. 14, 14, 1; id. Agr. 2, 22, 58; Auct. Her. 3, 6, 11:

    ut ferulā caedas meritum majora subire Verbera non vereor,

    Hor. S. 1, 3, 121.—
    (θ).
    With a rel.-clause, to await with fear, to fear, dread:

    heri semper lenitas verebar quorsum evaderet,

    Ter. And. 1, 2, 5:

    Pomptinum quod scribis in urbem introisse, vereor, quid sit,

    Cic. Att. 7, 7, 3: hoc quomodo acciperent homines, vereor etiam nunc, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1:

    vereor, num hic aliud sit dicendum,

    Dig. 20, 4, 11.—
    (ι).
    With de and abl. (very rare):

    de quā (Carthagine) vereri non ante desinam quam illam excisam esse cognovero,

    Cic. Sen. 6, 18.—
    (κ).
    Absol.:

    hic vereri perdidit,

    i. e. he has lost all sense of shame, Plaut. Bacch. 1, 2, 50:

    ne vereamini, Quia bellum Aetolis esse dixi cum Aliis,

    id. Capt. prol. 58: ne vereare;

    meo periculo hujus ego experiar fidem,

    id. ib. 2, 2, 99.—Hence,
    A.
    vĕrenter, adv., with reverence, reverently, Sedul. 1, 8.—
    B.
    vĕrendus, a, um, P. a., that is to be feared or reverenced, awful, venerable; fearful, terrible ( poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    Adj.:

    majestas,

    Ov. M. 4, 540:

    patres,

    id. P. 3, 1, 143; cf. id. Tr. 5, 6, 31:

    ossa (viri),

    id. H. 3, 104:

    Alexander Partho verendus,

    Luc. 10, 46:

    fluctus classibus,

    id. 5, 502.—
    2.
    Subst.: vĕrenda, ōrum, m., the private parts, Plin. 28, 15, 60, § 213; 32, 9, 34, § 107; 36, 21, 42, § 156; Plin. Ep. 3, 18, 14;

    called also partes verendae,

    Veg. Vet. 1, 7.
    In a pass.
    signif.: ubi malunt metui quam vereri se ab suis, Afran. ap. Gell. 15, 13, 3; cf. also the impersonal use above, b and g.

    Lewis & Short latin dictionary > verenda

  • 10 vereor

    vĕrĕor, ĭtus ( part. pres. verens; rare in histt.; not in Cæs., Liv., Sall., or Curt., veritus being used instead; but freq. in Cic., Nep., and Just.; cf. Krebs, Antibarb. p. 1192), 2, v. dep. a. and n. [Greek root or-, Wor; ouros, epiouros, guardian; horaô, to see; O. H. Germ. warten, to see; Engl. ward], to feel awe of, to reverence, revere, respect; to fear, be afraid of any thing (good or bad); to fear or be afraid to do a thing, etc. (not so strong as metuo, v. Cic. Quint. 1, 1 infra; cf. also timeo); constr. with acc., with an inf., the gen., a foll. ne, ut, a rel.-clause, or absol.
    (α).
    With acc.:

    vereri aliquem,

    Plaut. Am. prol. 23; so,

    vereri et metuere Junonem,

    id. ib. 2, 2, 202: contra nos ambae faciunt, summa gratia et eloquentia;

    quarum alteram vereor, alteram metuo,

    Cic. Quint. 1, 1:

    metuebant eum servi, verebantur liberi,

    id. Sen. 11, 37; cf.:

    quid? veteranos non veremur? nam timeri se ne ipsi quidem volunt,

    id. Phil. 12, 12, 29:

    veremur vos, Romani, et, si ita vultis, etiam timemus,

    Liv. 39, 37, 17:

    ut majorem fratrem vereri,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 3:

    quem discipuli et amant et verentur,

    Quint. 2, 2, 8 Spald. N. cr.:

    non se hostem vereri, sed angustias itineris et magnitudinem silvarum,

    Caes. B. G. 1, 39:

    patris conspectum,

    Ter. Phorm. 2, 2, 1:

    reprehensionem doctorum atque prudentium,

    Cic. Or. 1, 1:

    Gallica bella,

    id. Att. 14, 4, 1:

    periculum,

    Caes. B. G. 5, 48; id. B. C. 3, 21; Hirt. B. G. 8, 39:

    desidiam in hoc,

    Quint. 1, 3, 7:

    opinionem jactantiae,

    id. 9, 2, 74:

    pauperiem,

    Hor. Ep. 1, 10, 39:

    majus,

    id. S. 2, 8, 57:

    supplicium ab aliquo,

    Auct. Her. 2, 19, 28:

    hoc verens in hanc tarditatem incidi,

    Cic. Att. 10, 8, 5:

    quae verens Epicurus... commentus est, etc.,

    id. N. D. 2, 23, 59:

    invidiam verens,

    Nep. Eum. 7, 1.—
    (β).
    With inf.:

    vereri introire in alienam domum,

    Plaut. Mil. 4, 4, 32:

    vereor dicere,

    Ter. And. 2, 1, 23:

    vereor committere, ut, etc.,

    Cic. Leg. 1, 13, 37:

    quos interficere,

    Caes. B. G. 5, 6:

    insanos qui inter vereare insanus haberi,

    Hor. S. 2, 3, 40:

    verear magis, Me amoris causā hoc ornatu incedere,

    Plaut. Mil. 4, 7, 2:

    judex verebar non omnes causam vincere posse suam,

    Ov. H. 16, 75 sq. — Impers.:

    Cyrenaici, quos non est veritum in voluptate summum bonum ponere,

    Cic. Fin. 2, 13, 39.—
    (γ).
    With gen. (mostly ante-class.): uxor, quae non vereatur viri, Afran. ap. Non. 496, 29:

    tui progenitoris,

    Att. ib. 497, 2:

    feminae primariae,

    Ter. Phorm. 5, 7, 78:

    tui testimonii,

    Cic. Att. 8, 4, 1.— Impers.: nihilne te populi veretur, Pac. ap. Non. 497, 2.—
    (δ).
    With dat. (very rare):

    eo minus veritus navibus, quod, etc.,

    for the ships, Caes. B. G. 5, 9.—
    (ε).
    With ne, lest or that:

    sed vereor, ne videatur oratio mea, etc.,

    Cic. Rep. 1, 46, 70; 3, 5, 70; id. de Or. 1, 55, 234; id. Sull. 23, 66; Caes. B. G. 1, 19; 1, 42; 2, 1; Sall. J. 14, 20; Hor. S. 1, 2, 127; id. Ep. 1, 16, 19:

    veritus, ne licentia invidiam adcenderet,

    Sall. J. 15, 3:

    agebamus verentes ne quid accideret,

    Cic. Fam. 13, 19, 2:

    tum me inquit collegi, verens ne... noceret,

    id. Att. 15, 21, 1; id. Fam. 9, 16, 1; id. de Or 2, 3, 14; 3, 9, 33; Nep. Dion, 4, 1; 8, 5; id. Them. 5, 1.—To introduce an expression of opinion, like dubito an:

    si, ut Graeci dicunt, omnes aut Graios esse aut barbaros, vereor ne barbarorum rex fuerit (Romulus),

    then I am afraid that, I suspect that, Cic. Rep. 1, 37, 58:

    non vereor, ne assentatiunculā quādam aucupari tuam gratiam videar,

    id. Fam. 5, 12, 6; Plaut. Capt. 2, 2, 58; id. Mil. 3, 3, 68; Cic. Fam. 2, 7, 1; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 8.—
    (ζ).
    With ne... non:

    accepi tuas litteras, quibus intellexi te vereri ne superiores mihi redditae non essent,

    Cic. Fam. 14, 5, 1.—So usu. after non vereor, ne non is used instead of ut (cf. ê, infra):

    non vereor ne hoc officium meum P. Servilio non probem,

    Cic. Verr. 2, 4, 38, § 82; 2, 2, 47, § 118:

    non vereor, ne non scribendo te expleam,

    id. Fam. 2, 1, 1; 2, 5, 2; 2, 6, 2; 11, 28, 8; Cels. 5, 28, 12.—

    So after questions implying a negative: quid est cur verear ne ad eam non possim accommodare Torquatos nostros?

    Cic. Fin. 1, 10, 34;

    and in ironical concessions or assumptions: si meis horis in accusando uti voluissem, vererer ne mihi crimina non suppeterent,

    id. Verr. 2, 1, 11, § 31; id. ap. Quint. 9, 3, 19.—
    (η).
    With ut, that not:

    veritus ut hostium impetum sustinere posset,

    Caes. B. G. 5, 47:

    illa duo, Crasse, vereor, ut tibi possim concedere,

    Cic. de Or. 1, 9, 35; id. Fam. 14, 14, 1; id. Agr. 2, 22, 58; Auct. Her. 3, 6, 11:

    ut ferulā caedas meritum majora subire Verbera non vereor,

    Hor. S. 1, 3, 121.—
    (θ).
    With a rel.-clause, to await with fear, to fear, dread:

    heri semper lenitas verebar quorsum evaderet,

    Ter. And. 1, 2, 5:

    Pomptinum quod scribis in urbem introisse, vereor, quid sit,

    Cic. Att. 7, 7, 3: hoc quomodo acciperent homines, vereor etiam nunc, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1:

    vereor, num hic aliud sit dicendum,

    Dig. 20, 4, 11.—
    (ι).
    With de and abl. (very rare):

    de quā (Carthagine) vereri non ante desinam quam illam excisam esse cognovero,

    Cic. Sen. 6, 18.—
    (κ).
    Absol.:

    hic vereri perdidit,

    i. e. he has lost all sense of shame, Plaut. Bacch. 1, 2, 50:

    ne vereamini, Quia bellum Aetolis esse dixi cum Aliis,

    id. Capt. prol. 58: ne vereare;

    meo periculo hujus ego experiar fidem,

    id. ib. 2, 2, 99.—Hence,
    A.
    vĕrenter, adv., with reverence, reverently, Sedul. 1, 8.—
    B.
    vĕrendus, a, um, P. a., that is to be feared or reverenced, awful, venerable; fearful, terrible ( poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    Adj.:

    majestas,

    Ov. M. 4, 540:

    patres,

    id. P. 3, 1, 143; cf. id. Tr. 5, 6, 31:

    ossa (viri),

    id. H. 3, 104:

    Alexander Partho verendus,

    Luc. 10, 46:

    fluctus classibus,

    id. 5, 502.—
    2.
    Subst.: vĕrenda, ōrum, m., the private parts, Plin. 28, 15, 60, § 213; 32, 9, 34, § 107; 36, 21, 42, § 156; Plin. Ep. 3, 18, 14;

    called also partes verendae,

    Veg. Vet. 1, 7.
    In a pass.
    signif.: ubi malunt metui quam vereri se ab suis, Afran. ap. Gell. 15, 13, 3; cf. also the impersonal use above, b and g.

    Lewis & Short latin dictionary > vereor

  • 11 vivax

    vīvax, ācis, adj. [vivo].
    I. A.
    Lit.:

    phoenix,

    Ov. Am. 2, 6, 54:

    anus,

    id. M. 13, 519:

    patrem,

    id. F. 2, 625:

    mater,

    Hor. S. 2, 1, 53:

    cervus,

    Verg. E. 7, 30 Forbig. ad loc.; Ov. M. 3, 194; 7, 273:

    Sibylla,

    ancient, venerable, id. ib. 14, 104 (cf.:

    lux aeterna,

    id. ib. 14, 132).— Comp.:

    heres,

    Hor. S. 2, 2, 132.—
    B.
    Transf., of things, concr. and abstr., lasting long, enduring, durable:

    apium (opp. breve lilium),

    Hor. C. 1, 36, 16:

    oliva,

    Verg. G. 2, 181:

    vivaci cespite,

    Ov. F. 4, 397:

    gratia,

    Hor. A. P. 69:

    virtus expersque sepulcri,

    Ov. P. 4, 8, 47.—
    II.
    Lively, vigorous, vivacious:

    sulfura,

    burning briskly, inflammable, Ov. M. 3, 374:

    solum,

    id. ib. 1, 420:

    vivacissimus cursus,

    Gell. 5, 2, 4: discipuli paulo vivaciores, more lively, brisker, quick, eager, = alacriores, Quint. 2, 6, 3 Spald.— Adv.: vīvācĭter, with liveliness or spirit, vigorously:

    pertractare res mysticas,

    Fulg. Myth. 1 praef. med.; comp.:

    vivacius quaerere abdita,

    Prud. adv. Symm. 2, 332.

    Lewis & Short latin dictionary > vivax

См. также в других словарях:

  • DISCIPULI — Graece Μαθηταὶ, dicti sunt, qui postmodum Christianorum accêpere nomen. Actor. c. XI. v. 26. Ε᾿γένετο χρηματίσαι τε πρῶτον εν Α᾿ντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριςτιανοὺς, Factum est ut Discipuli nominarentur primum Antiochtae Christiani. Ad differentiam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Vetus Latina — A page of the Codex Vercellensis, an example of the Vetus Latina. This section contains the Gospel of John, 16:23 30. Vetus Latina is a collective name given to the Biblical texts in Latin that were translated before St Jerome s Vulgate Bible… …   Wikipedia

  • Vetus Latina — Página del Codex Vercellensis, un ejemplo de la Vetus Latina. Esta sección contiene el parte del Evangelio de Juan (Juan 16:23 30). Vetus Latina es el nombre colectivo dado a los textos bíblicos en Latín que fueron traducidos antes …   Wikipedia Español

  • Civil law notary — 16th century painting of a civil law notary, by Flemish painter Quentin Massys Civil law notaries, or Latin notaries, are lawyers of noncontentious private civil law who draft, take, and record legal instruments for private parties, provide legal …   Wikipedia

  • Matija Divković — Divković s Besjede, Venice, 1616 Matija Divković (1563 – August 21, 1631) was a Croatian writer, the founder of the Croatian literature in Bosnia. Contents 1 Life …   Wikipedia

  • Eloy d'Amerval — (fl. 1455 – 1508) was a French composer, singer, choirmaster, and poet of the Renaissance. He spent most of his life in the Loire Valley of France. From his poetic works, especially his enormous 1508 poem Le livre de la deablerie, it can be… …   Wikipedia

  • Litauisches Militärordinariat — Basisdaten Staat Litauen Kirchenprovinz Immediat …   Deutsch Wikipedia

  • Eloy d'Amerval — (ou Eloy) est un poète et compositeur (fl. 1455 1508), peut être né à Amerval, dans le Pas de Calais, ou à Béthune, selon ses dires. Il apparaît tout d abord en tant que chantre, tenant la partie de ténor, à la cour de Savoie, à partir de 1455,… …   Wikipédia en Français

  • ARISTOTELES — Stagirita, Philosophus, Peripateticorum Princeps, natus est Olymp. 99. A. M. 3670. Urb. Cond. 370. Ante Christum Natum 384. Septendecim annos natus, post Nicomachi parentis mortem, Athenas profectus, Platonis auditor fuit, qui praeclarissimum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CASSIANI — in Iure, nomen sectae; sicut et Sabiniani et Proculiani: ab Auctoribus Cassio Sabino et Priculo, nomen adepti, de quibus ita Pomponius, l. 2. ff. de orig. Iur. Fuit Qu. Tubero pulici privatique iuris doctissimus: eius duo discipuli, Ateius Capito …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SCHOLA — quid proprie sit, indicat Ausonius Eidyll. 4. ad Nepot. v. 5. Graio Schola nomine dicta est, Iustae laboriferis tribuantur ut otia curis. A Graeco nempe χολὴ, quod otium denotat, nomen invenit. Quia enim secundum Celsum de re Med. l. 1. in Prooem …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»